- augustus 20, 2012
Het leven als grondsoldaat voor de Obama campagne. Fragmenten uit het boek dat ik nooit schreef omdat ik dat toen, in 2012 nog niet durfde.
You’re fired!
Het klinkt zo simpel en vanzelfsprekend, af en toe een complimentje, kennis delen, anderen eigenaar maken en zo bindt je vrijwilligers aan je. Simpel is het allerminst. Om op zo’n grote schaal effectief te zijn, is een strak georganiseerd systeem nodig. Toeval kent daarin geen plek. Daarvoor staat er te veel op het spel. Het werven, motiveren en behouden van vrijwilligers was in deze campagne georganiseerde hoofdzaak. Oh ja. En als nodig, moest ik ze vooral ontslaan.
Niet iedereen was geschikt voor elke functie. Zorgvuldig beoordeelde ik wat voor vlees ik in de kuip had. Is dit iemand die gemakkelijk praat of handig is met computers? Hoe goed is het netwerk van deze vrijwilliger hier in de wijk? Mijn eigen inschatting was niet genoeg. Met mijn baas evalueerde ik het team op gezette momenten met behulp van het ‘team- gezondheids-rapport’.
Via vragenlijsten beoordeelde ik de individuele leden van mijn team en het team als geheel. Nemen ze genoeg initiatief, kunnen ze met elkaar overweg, motiveren ze hun vrijwilligers voldoende en op de goede manier, zijn ze stressbestendig? Wie niet voldeed, kreeg dat te horen. En wie vervolgens niet verbeterde, werd ontslagen. Meestal vond ik wel een andere plek voor ze, iets waar ze geschikter voor waren.
In elke campagne is het bouwen van teams een sleutelelement. Sluiten de mensen goed op elkaar, wat voor campagne is dit en wat vraagt dat voor staf? De druk is altijd hoog, je moet op elkaar kunnen vertrouwen en kunnen bouwen, ook als alles onder spanning staat. En dat staat het per definitie, dat is het mooie en slopende aan deze tak van sport.
De in nuchtere Hollandse ogen wat hysterische evaluatie van vrijwilligers in deze campagne, geregisseerd vanuit Chicago, hoorde bij het bouwen van teams. De fase van proberen, van aftasten werd met de evaluatie van vrijwilligers ingebouwd. Het gaf ruimte om bij te sturen. Zo hielp het mij in het verbeteren van mijn teams en het motiveren van mijn vrijwilligers. Met de feedback die ik gaf, liet ik zien dat ik ze serieus nam en ze een serieus onderdeel waren van de organisatie. Daar hoorde ook een verantwoordelijkheid bij; vrijwillig is niet vrijblijvend.
Waar ik er niet uit kwam, sprong Chicago bij. Hoofdkantoor hielp in het overzien van de sterktes en zwaktes van de grondoperatie. Daar lag het overzicht om extra mankracht in te zetten op plekken waar mobilisatie moeizaam ging. Daar werd bepaald of vrijwilligers van aanliggende buurten of soms zelfs staten waar overschot aan vrijwilligers was, werden ingezet. Zo werden letterlijk busladingen New Yorkers naar aanliggende staten gereden om langs de deuren te gaan.
De strakke regie was af en toe frustrerend. Niet voor niets had hoofdkantoor de bijnaam Chicago Maffia. Maar de regie was een succesfactor. Chicago had goed door dat de weg naar de hel geplaveid is met goede bedoelingen. En vrijwilligers barsten nou eenmaal van de goede bedoelingen. Om te winnen, was strakke regie pure noodzaak.