- augustus 18, 2012
Het leven als grondsoldaat in de Obama campagne. Fragmenten uit het boek dat ik nooit schreef omdat ik dat toen, in 2012 nog niet durfde.
 Respect, empower, include, win
Een geoliede data-gedreven sales organisatie, gebonden door een sterke ideologie en cultuur. Dat was de campagne- organisatie. Die ideologie en cultuur – en de structurele manier waarop die werden gecultiveerd en gevoed- maakten dat ruim, 2,2 miljoen vrijwilligers en medewerkers maandenlang amper sliepen, slecht aten en hun leven op stil zetten om Obama herkozen te krijgen. Lang leve Amerika waar niets bestaat zonder slogan. Onze interne slogan: Respect, empower, include , win. Ik kon het dromen.
Die vier woorden waren vervlochten in alles wat wij als medewerkers gepresenteerd kregen. onze werkinstructies bevatte altijd nieuwe informatie over de campagne: Include. We werden altijd gecomplimenteerd voor ons harde werken: Respect. Dit gold zowel voor organizers die goed scoorden als voor organizers die minder scoorden maar een verbetering lieten zien. Campagnemiddelen bevatten altijd precies genoeg handvaten om mensen zelf aan het werk te zetten. Empower. En alles was gericht op dat ene duidelijke doel: Win. De slogan was onze leidraad. Maar bij staftrainingen werd het theater écht opgetuigd. Showtime.
Die trainingen waren 48 uur durende uitputtende marathons vol informatie, instructies, oefeningen en vaardigheden die we op ons tandvlees uitliepen. Kosten noch moeite werden gespaard om ons te betrekken bij de strategie van de campagne. Consultants werden ingevlogen om ons tot op detail bij te spijkeren. Over hoe scripts tot stand waren gekomen, wat het effect van bepaalde woordkeuzes en zinnen was op de opkomst, welke middelen effect hadden op de opkomst en welke niet, waar de grootste winkansen zaten en hoeveel contacten er nodig waren met hoeveel kiezers om de opkomst te beïnvloeden met het gewenste percentage. De campagne was niet bang om informatie te delen, sterker nog, het was beleid om dat te doen. Door het te delen, werd iedereen eigenaar. En loyaal bovendien. Respect, empower, include, win.
Natuurlijk was het doel om ons op te leiden en vaardigheden en kennis mee te geven. Maar het grotere doel was het cultiveren van een cultuur en het bestendigen er van. Na zo’n marathon was je onmiskenbaar lid van de Obama-clan. Verbonden door waarden, door kennis en het gezamenlijke doel. Maar ook door het afzien dat daaraan vooraf gaat. Dat ging als volgt:
Aan het einde van de eerste dag, stapte de campagneleider het podium op. Ze bedankte ons voor onze inspanningen en opofferingen voor de campagne. Dat is niet makkelijk, wist ze uit eigen ervaring. Ze deelde met ons hoe zeer ze haar vrienden en familie miste. Ze vertelde over slaapgebrek, moeheid en campagnetranen. Toen vroeg ze aan de zaal; steek je handen omhoog als je je familie al een paar maanden niet hebt gezien. Alle handen gingen omhoog. Wie heeft zijn baan en zekerheid opgezegd en weet niet wat hij hierna gaat doen? Weer gingen alle handen de lucht in. Wie weet niet of vrienden je nog kennen na 6 november? Wiens relatie heeft de campagne niet overleefd? Massaal gaan de handen omhoog. Wie van jullie heeft er kinderen, en mist ze vreselijk? Handen omhoog, tranen over de wangen.
Het was bijna alsof ik een religieuze dienst bijwoonde; een ritueel dat bond op basis van gedachtegoed, emotie en een gedeelde missie. Opoffering voor het hogere doel was sexy. Lijden en afzien waren statusverhogend. Een grap als; ‘ Dit is mijn oktober- broek’ – en je steeg gegarandeerd in aanzien. Want wie geen tijd had om de was te doen en in zijn kleren woonde, was echt toegewijd.
Ik zag het als buitenstaander, ik begreep wat er gebeurde maar werd er tegelijkertijd onderdeel van. Ook ik ontkwam niet aan de Obamamachine. Het is alsof je naar een gelikte Hollywood film zit te kijken en weet dat effectbejag het enige doel is. De camera zoomt in op het gezicht van de hoofdrolspeler, de emotie is zichtbaar. De muziek zwelt aan, de traan begint te rollen. Na anderhalf uur gebeurt er wat je al aan het begin van de film al had zien aankomen. Ik wil het niet – ik weet dat ik er in wordt geluisd maar verdomd, ook over mijn Hollandse nuchtere wang rolt die traan.
Het was groots en meeslepend. Met gevoel voor drama werd het gevoel van verbondenheid en toewijding, dat in elke campagne aanwezig is, maximaal opgewekt en uitgesponnen. Dat was geen toeval, dat was strategie. Het verlangen er bij te horen en bij te dragen, de vermoeidheid die daarbij hoort; het was allemaal tot strategie gemaakt en tot in elk detail uitgevoerd. Respect Empower Include Win.